Als een vis in het water
Judith (50) stroomde in december 2018 in als leerling-verzorgende IG. Daarvoor legde ze een bijzondere weg af. Geboren op een boerderij was het niet vreemd dat ze de opleiding ‘varkenshouderij’ volgde op de agrarische hogeschool. Na een carrière van vijf jaar als agrarisch bedrijfsadviseur kwam ze bij een IT-bedrijf terecht waar ze 17 jaar in veel verschillende functies werkte. Door een lastige periode in haar persoonlijke leven kwam ze in de ziektewet en stond ze voor een nieuwe keuze. “Als kind wilde ik al verpleegkundige worden of naar het conservatorium. Mijn ouders vonden mij geschikter voor die agrarische opleiding."
Helemaal gelukkig
"Het liep zoals het liep en in de plaatselijke krant las ik toevallig een bericht dat SWZ Zonhove een vrijwilliger zocht die van muziek en wandelen hield voor een gehandicapt kindje. Ik dacht, dat ben ik! Ik ben vrijwilliger geworden. Ik kon lezen en schrijven met die jongen. Hij kan niet praten, ziet weinig, is spastisch. Samen waren we helemaal fantastisch. Zie je nou wel, dacht ik, ik wilde toch verpleegkundige worden? Dát is wat ik moet gaan doen. Thuis was ik al aan een thuisstudie verzorgende IG begonnen en via een bekende die bij Vitalis werkte, kwam ik hier."
"Zie je nou wel. Dit is wat ik moet gaan doen!"
Door mijn werk tijdens corona wist ik dat ik verpleegkundige wilde worden
"Voor mijn stage kwam ik bij het hospice in Wissehaege. Het was alsof er olie op een waakvlam werd gegooid… Ik was helemaal gelukkig en ik ging zo graag werken! Na de afronding van die opleiding tot verzorgende werkte ik op groepswonen en toen kwam corona. Ik werkte op alle cohorten en besefte dat ik echt door wilde gaan voor verpleegkundige. Dat heb ik gedaan. Voor mijn HBO-V-stage werkte ik op revalidatie en somatiek bij Wissehaege. Toen was ik waar ik wilde zijn. Als klap op de vuurpijl werd me gevraagd om bij het Verpleegkundig team (VKT) te komen. Die kans greep ik met beide handen aan. Ik voel me hier als een vis in het water."
Stukjes schrijven
Judith heeft altijd gepassioneerd over haar werk verteld en ze schreef weleens stukjes op Facebook. Het plaatselijke krantje zag dat en vroeg haar om voor de krant te gaan schrijven. Dat doet ze nu al vijf jaar. Judith: “Ik doe het deels om mijn eigen emoties kwijt te kunnen, maar ik krijg ook reacties waaruit blijkt dat het lezers ook iets doet om mijn stukjes te lezen. Iemand zei: ‘ik kreeg tranen in mijn ogen door jouw verhaaltje.’ Dat maakt het gouden randje nog wat blinkender. Mijn baan is al zo fantastisch en dan dit er nog bij. Ik had nooit gedacht dat ik andere mensen daar ook blij mee zou kunnen maken. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik na zo’n moeilijke periode in mijn leven de juiste keuzes heb gemaakt en deze kansen kreeg!”